Pan pochwalił nieuczciwego rządcę, że roztropnie postąpił. Bo synowie tego świata roztropniejsi są w stosunkach z podobnymi sobie ludźmi niż synowie światłości. (Łk 16,8)

καὶ ἐπῄνεσεν ὁ κύριος τὸν οἰκονόμον τῆς ἀδικίας ὅτι φρονίμως ἐποίησεν ὅτι οἱ υἱοὶ τοῦ αἰῶνος τούτου φρονιμώτεροι ὑπὲρ τοὺς υἱοὺς τοῦ φωτὸς εἰς τὴν γενεὰν τὴν ἑαυτῶν εἰσιν.

Właściciel chwali nieuczciwego zarządcę bynajmniej nie dlatego, że trwonił jego majątek. Zarządca pozbywa się swojego procentu – prowizji, którą odbierał od dłużników swojego pana jako zapłatę za swoją pracę. Dłużnicy pana, to bogaci ludzie, bo pierwszy jest winien 100 beczek oliwy wartej ok. 1000 denarów (1000 dniówek zwykłego robotnika), drugi jest winien 100 korców zboża (1 korzec to ok. 435 litrów) – ok. 2500 denarów. Zarządca roztropnie postępuje, bo chce zaskarbić sobie życzliwość ludzi bogatych, którzy odwdzięczą mu się, gdy pozostanie bez środków na utrzymanie.

Nagrodą za właściwe używanie dóbr materialnych są wieczne przybytki (dosł. wieczne namioty – tas aionious skenas). To obraz ze Starego Testamentu, gdzie namiot jest symbolem bezpieczeństwa, komfortu, spotykania się rodziny. Wieczne przybytki (namioty) symbolizują przebywanie z Bogiem. Ta wartość to cel główny chrześcijanina.