I powiedział mu: Wstań, wyruszaj, wiara twoja ocaliła (zbawiła, uzdrowiła) Cię. (Łk 17,19)

καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἀναστὰς πορεύου· ἡ πίστις σου σέσωκέν σε.

Słowo Jezusa nie jest rzucone na wiatr, ale na serce lub w serce. Wtedy podnosi, posyła i potwierdza zewnętrzny znak oczyszczenia.

Gdyby tak odnieść do sakramentu pokuty ostatnie to jedno zdanie, odkrylibyśmy na nowo radość Boga, który odnawia swoje dzieło, przywraca mu nie dawny, ale pierwszy, blask.

Wiara zbawia, bo jest emanacją bliskiej, wewnętrznej więzi ze Zbawicielem. Wdzięczność jest w stanie zawładnąć głosem, ciałem, sercem, by stały się harmonią chwały Bożej.