Między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela. (Mt 11,11)

ἀμὴν λέγω ὑμῖν οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν μείζων Ἰωάννου τοῦ βαπτιστοῦ ὁ δὲ μικρότερος ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν μείζων αὐτοῦ ἐστιν.

Tymi słowami Jezus zauważa Jana Chrzciciela. To jest pierwsza kanonizacja w Kościele i to dokonana bezpośrednio przez Jezusa. On ogłasza, że Jan jest większy od pozostałych w tym, czego dokonał: jest heroicznie pokorny, radykalny, prawdomówny, odważny i… spostrzegawczy. W tłumie ludzkości wędrującej przez dzieje, Jan spostrzegł Tego, „który gładzi grzech świata”. Czy można było dokonać większego i bardziej przełomowego odkrycia, niż to? Albo zapowiedzieć wejście na arenę dziejów kogoś większego od Boga-Człowieka?

Dobrze się stało, że na scenie Adwentu występuje Jan Chrzciciel, niepowtarzalny i największy konferansjer wszechczasów. Tak oto Jezus i Jan wyświadczają sobie nawzajem przysługę.

My tej roli też nie jesteśmy pozbawieni.