Wtedy więc wszedł i inny uczeń, który przyszedł pierwszy do grobowca, i ujrzał, i uwierzył. (J 20,8)

τότε οὖν εἰσῆλθεν καὶ ὁ ἄλλος μαθητὴς ὁ ἐλθὼν πρῶτος εἰς τὸ μνημεῖον καὶ εἶδεν καὶ ἐπίστευσεν.

tunc ergo introivit et ille discipulus qui venerat primus ad monumentum et vidit et credidit.

Dziś dwa słowa, których teologicznie w Ewangelii św. Jana nie da się oddzielić. Jedno bez drugiego pozostaje w zawieszeniu, w oczekiwaniu na dopełnienie. To jakby ktoś grał gamę G-dur i zatrzymał się na siódmym stopniu, czyli na dźwięku fis 🤣 A te wszystkie dźwięki czekają na dopełnienie. Dlaczego? Bo to jest harmonia, następstwo dźwięków. Tak właśnie jest z “widzeniem”. Abyście widząc, co się dzieje w Kościele, w świecie, we własnym życiu, w domu, na podwórku, w drodze, nad jeziorem, przy drzwiach zamkniętych, UWIERZYLI, tzn. przylgnęli z miłością do Zmartwychwstałego.