I nazwał Bóg światłość dniem, a ciemność nazwał nocą. I tak upłynął wieczór i poranek – dzień pierwszy. (Rdz 1,5)
וַיִּקְרָא אֱלֹהִים לָאוֹר יוֹם וְלַחֹשֶׁךְ קָרָא לָיְלָה וַֽיְהִי־עֶרֶב וַֽיְהִי־בֹקֶר יוֹם אֶחָֽד
Poranek (בֹּקֶר bōker), słowo to pochodzi od rdzenia bkr wspólnego wszystkim językom semickim. Według niektórych badaczy podstawowe znaczenie tego rdzenia to otworzyć, złamać, rozbić, roztłuc. Dopiero później znaczenie tego słowa stało się określeniem czasu poranka.
Po raz pierwszy w Biblii występuje już w Rdz 1, w refrenie pierwszego opisu stworzenia: „i tak upłynął wieczór i poranek, dzień…”. Tekst tego hymnu na cześć Boga Stworzyciela stanowi pierwsze czytanie Wigilii Paschalnej. W innym czytaniu Wigilii, Rdz 22, Abraham o poranku wyrusza w drogę na górę Moria. Także o poranku następującym po nocy paschalnej, w Wj 14,24, Bóg patrzy z obłoku na wojska egipskie i zmusza je do ucieczki, ratując w ten sposób lud Izraela i wyprowadzając go z niewoli. W tym dniu Izraelici zobaczyli to, czego dokonał Pan i śpiewali pieśń na cześć Pana.
Jak się okazuje, człowiek o wielu wielkich dziełach Boga dowiaduje się o poranku. To właśnie o poranku, po szabacie, pierwszego dnia tygodnia, kobiety idące do grobu Jezusa dowiadują się o Jego Zmartwychwstaniu, o brzasku dnia spotyka Zmartwychwstałego Pana Maria Magdalena przy grobie. Od tego poranka Zmartwychwstania, słońce wschodzące o poranku przypomina Pana, który jest Słońcem, które nie zna zachodu…
