Pan jest blisko skruszonych w sercu i wybawia złamanych na duchu. (Ps 34,19)
קָרֹ֣וב יְ֭הוָה לְנִשְׁבְּרֵי־לֵ֑ב וְֽאֶת־דַּכְּאֵי־ר֥וּחַ יוֹשִֽׁיעַ
Iuxta est Dominus iis, qui contrito sunt corde, et confractos spiritu salvabit.
Złamać (שָׁבַר šābar), według słownika P. Briksa, czasownik ten w koniugacji qal znaczy złamać, przebić, rozbić, zniszczyć, w piel znaczy roztrzaskać, a w nifal być złamanym, rozbitym, pękniętym (o cysternie) i być zniszczonym. W obszerniejszych słownikach podkreśla się zakres semantyczny tego czasownika, od złamania konkretnego przedmiotu (broni, drewna, kości, skrzydła, itd.) aż po rzadko występujące znaczenie metaforyczne, w sensie zniszczenia, unicestwienia.
W dzisiejszej liturgii czasownik ten występuje w Psalmie responsoryjnym (Ps 34,19): „Pan jest blisko skruszonych w sercu (נִשְׁבְּרֵי־לֵ֑ב nišberê lēb)i wybawia złamanych na duchu”. Warto zauważyć, że w tym wersecie obraz skruszonego serca wzmocniony jest przez paralelizm, który tworzy określenie „złamanych na duchu” (דַּכְּאֵי־ר֥וּחַ dak’ê rûah). W wyrażeniu נִשְׁבְּרֵי־לֵ֑ב (nišberê lēb) czasownik występuje w koniugacji nifal, stąd serce jest rozbite, złamane, skruszone i tyle…, nie znamy podmiotu czynności kruszenia. Psalmista zapewnia, że Bóg jest blisko ludzi o skruszonym sercu. W czytaniu z Księgi Syracha (35,12-18) słyszymy także zapewnienie, że „modlitwa pokornego przenika obłoki”.
W Ewangelii Pan Jezus opowiada historię faryzeusza i celnika, którzy stają do modlitwy przed Bogiem i aż trudno uwierzyć, że to właśnie gorliwość staje się przeszkodą w spotkaniu z Bogiem, tylko dlatego, że jest nadętą gorliwością. Dzieje się tak dlatego, że gorliwość, oprócz stymulowania do dobra, może też umacniać w nas nasze ego, naszą pychę, a ta prowadzi serce do nadętości. Ile potrzeba, żeby potem to wszystko wyprostować? Wystarczy przebić ten „nadęty balon” pychy najprostszym w świecie aktem skruchy serca: „Boże, miej litość dla mnie grzesznika”.
