I co jeszcze mówię? Braknie mi bowiem czasu opowiadającemu o Gedeonie, Baraku, Samsonie, Jeftem, Dawidzie i Salomonie, i prorokach. (Hbr 11,32)
Καὶ τί ἔτι λέγω; ἐπιλείψει με γὰρ διηγούμενον ὁ χρόνος περὶ Γεδεών, Βαράκ, Σαμψών, Ἰεφθάε, Δαυίδ τε καὶ Σαμουὴλ καὶ τῶν προφητῶν.
Et quid adhuc dicam? Deficiet enim me tempus enarrantem de Gedeon, Barac, Samson, Iephte, David, Samuel, et Prophetis.
Biblia w większości jest spisana w formie opowieści. Historie biblijne wielokrotnie stanowiły inspirację dla reżyserów, twórców kultury. Opowiadać to znaczy poprowadzić słuchaczy w świat przeżyć, doświadczeń, wydarzeń, które uruchamiają nasze osobiste zaangażowanie, uwagę, emocje. Opowieści biblijne stają się mieszkaniem naszych myśli, są miejscem, gdzie rodzi się nasze nawrócenie, skąd czerpiemy światło poznania miłości Boga. One nas też łączą we wspólnocie wiary żywej, aktualnej i komunikowalnej.
Greckie słowo διηγέομαι [diēgeomai] w Biblii oznacza opowiadać / opisywać / relacjonować / wyjaśniać. W kontekście biblijnym odnosi się do przekazywania wydarzeń historycznych lub nauk prorockich, które mają na celu pouczenie lub przypomnienie ważnych prawd. Diēgeomai pochodzi od przyimka διά [dia], czyli przez/z powodu oraz czasownika ἄγω [agō], który oznacza przynosić / wprowadzić / zabierać ze sobą. Hebrajskim odpowiednikiem tego słowa jest סָפַר [sāp̄ar].