Pan mówił sobie: Czyż miałbym zataić przed Abrahamem to, co zamierzam uczynić? (Rdz 18,17)
וַֽיהוָֹ֖ה אָמָ֑ר הַֽמְכַסֶּ֤ה אֲנִי֙ מֵֽאַבְרָהָ֔ם אֲשֶׁ֖ר אֲנִ֥י עֹשֶֽׂה׃
Dixitque Dominus: Num celare potero Abraham, quae gesturus sum?
ὁ δὲ κύριος εἶπεν Μὴ κρύψω ἐγὼ ἀπὸ Αβρααμ τοῦ παιδός μου ἃ ἐγὼ ποιῶ;
Bóg powierza Abrahamowi swoje tajemnice. To, co zakryte do tej pory, staje się jawne wobec tego, któremu Bóg ufa pierwszy. W ten sposób otwiera serce ojca narodów na dialog, w którym uczy go ufności i pokory.
Nam też powierzona jest wielka tajemnica wiary, która ocala wszystkich, poza arytmetyką swoistego pertraktowania. Za was i za wielu Krew będzie wylana.
