Od krwi Abla aż do krwi Zachariasza, który zginął między ołtarzem a przybytkiem. Tak, mówię wam, zażąda się zdania z niej sprawy od tego plemienia. (Łk 11,51)
ἀπὸ αἵματος Ἅβελ ἕως αἵματος Ζαχαρίου τοῦ ἀπολομένου μεταξὺ τοῦ θυσιαστηρίου καὶ τοῦ οἴκου ναί λέγω ὑμῖν ἐκζητηθήσεται ἀπὸ τῆς γενεᾶς ταύτης.
Zachariasz,o którym mówi dziś Jezus w Ewangelii, jest prawdopodobnie postacią wspomnianą w 2 Krn 20,20-23. Wypominał on Izraelitom odejście od Boga, przestrzegając, że ten fakt jest powodem nieszczęść narodu Bożego wybrania. Istotne jest zaznaczenie przez Zbawiciela faktu mordu na proroku między ołtarzem, a domem (apolomenou metaxy tou thysiasteriou kai tou oikou). Greckie słowo “apollymi” pośród możliwych znaczeń ma także “zniszczyć”. Imię “Zachariasz”, natomiast, to “Jahwe pamięta”.
Dziś, warto spojrzeć na to, co w moim życiu dokonuje się między ołtarzem, a moim domem. Cóż się z nami dzieje, że pomiędzy Eucharystią, a codziennością pozwalamy, by nadzieja, jaką daje Jezus została zniszczona? Jakby Boga nie interesowała moja “szara” egzystencja. A przecież karmiąc się Jego Słowem, staję się prorokiem właśnie tam, gdzie żyję.
