Błogosławiony, który przybywa w imię Pańskie! Błogosławimy wam z domu Pańskiego. (Ps 118,26)
בָּר֣וּךְ הַ֭בָּא בְּשֵׁ֣ם יְהוָ֑ה בֵּ֝רַֽכְנוּכֶ֗ם מִבֵּ֥ית יְהוָֽה׃
Benedictus, qui venit in nomine Domini. Benedicimus vobis de domo Domini.
εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι κυρίου· εὐλογήκαμεν ὑμᾶς ἐξ οἴκου κυρίου.
Imię (שֵׁם šem), w języku hebrajskim jest to rzeczownik pochodzący od rdzenia dwuspółgłoskowego, który oznacza nie tylko imię, ale również „nazwę, sławę, reputację czy wspomnienie”. Niekiedy שֵׁם (šem) jest równoważne imieniu Boga Izraela YHWH. שֵׁם (šem) tłumaczy się na język grecki ὄνομα (onoma).
Dzisiejszy Psalm responsoryjny (Ps 118), błogosławi Tego, który „przychodzi w imię (שֵׁם šem) Pańskie”, a w pierwszym czytaniu (Dz 4,8-12) czytamy słowa Piotra, który napełniony Duchem Świętym mówi: „niech będzie wiadomo wam wszystkim i całemu ludowi Izraela, że w imię (ὄνομα onoma) Jezusa Chrystusa Nazarejczyka – którego wy ukrzyżowaliście, a którego Bóg wskrzesił z martwych – że dzięki Niemu ten człowiek stanął przed wami zdrowy”. To znaczy, że nie apostołowie, ale właśnie Jezus dokonał uzdrowienia, które jest tylko znakiem tej mocy, jaka płynie z osoby Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego Pana. Imię, w tym kontekście, wskazuje na tożsamość samego Jezusa jako Zbawiciela, bo nie w innym imieniu, to znaczy nie w innej osobie, ale właśnie w Nim zostało nam podarowane przez Boga zbawienie.
W Ewangelii zaś Pan Jezus objawia swoją tożsamość, używając obrazu pasterza, tego dobrego, gotowego oddać własne życie za owce, które do Niego należą. Stąd, jak sam mówi, nikt Mu życia nie odbiera, ale On sam je oddaje, ponieważ ma moc oddać życie i je odzyskać. Na ile jednak jesteśmy świadomi mocy, jaką posiadamy poprzez wiarę i przyjęcie osoby Jezusa jako Zbawiciela?
