Jeśli więc wy złymi będący umiecie dary dobre dawać dzieciom waszym, o wiele bardziej Ojciec z Nieba da Ducha Świetego proszącym Go. (Łk 11, 13)

εἰ οὖν ὑμεῖς πονηροὶ ὑπάρχοντες οἴδατε δόματα ἀγαθὰ διδόναι τοῖς τέκνοις ὑμῶν, πόσῳ μᾶλλον ὁ πατὴρ ὁ ἐξ οὐρανοῦ δώσει πνεῦμα ἅγιον τοῖς αἰτοῦσιν αὐτόν.

Święty Łukasz przedstawia nam dzisiaj niezwykłą relację: Duch Święty może zostać dany każdemu, kto o Niego prosi. Można odnieść wrażenie, że mamy do czynienia z jakimś nieporozumieniem. Jak Ojciec może dać inną Osobę człowiekowi? Ewangelista jednak nie pozostawia złudzeń. Mówiąc o Duchu Świętym, nie ma na myśli jakiejś Boskiej mocy, a Osobę. Wskazuje na to brak rodzajnika “ὁ – ho” przed słowem “Pneuma”. Mała rzecz w gramatyce, a odsłania nową rzeczywistość. Co ważniejsze, Bóg powierza się człowiekowi, który jest zły. Każdy z nas ma skłonność do zła i Jezus nie pozostawia tu złudzeń. Zna nas. Bliskość Ducha Świętego jest jednak większa od każdej niegodziwości.