I była Anna prorokini, córka Fanuela, z pokolenia Asera, posunięta w dniach wielu, żyjącą z mężem siedem lat od swojego panieństwa. (Łk 2,36)

Καὶ ἦν Ἅννα προφῆτις, θυγάτηρ Φανουήλ, ἐκ φυλῆς Ἀσήρ· αὕτη προβεβηκυῖα ἐν ἡμέραις πολλαῖς, ζήσασα μετὰ ἀνδρὸς ἔτη ἑπτὰ ἀπὸ τῆς παρθενίας αὐτῆς

Fanuel to imię teoforyczne, tzn. niosące w sobie Imię Boga. W tym wypadku nie tylko Imię, ale i Oblicze. Anna jest córką Bożego spojrzenia. Przez jej wierność i słuchanie Boga odsłania się jej piękno. Wzmacnia je ponadto pochodzenie ludzkie Anny. Jest z pokolenia Asera, a to znaczy „szczęśliwy”. Łaska, bo to oznacza jej imię, jest córką Bożego Oblicza.

Anna dniem i nocą trwa przed Bogiem. Tak trwa kontemplacja w całkowitym oddaniu czasu, nie tylko dni, ale i nocy.