Zaś Jezus poznawszy myśl serca ich, przyjąwszy dziecko postawił je przy sobie. (Łk 9,47)

ὁ δὲ Ἰησοῦς εἰδὼς τὸν διαλογισμὸν τῆς καρδίας αὐτῶν, ἐπιλαβόμενος παιδίον ἔστησεν αὐτὸ παρʼ ἑαυτῷ

Tekst rodzi pytania: Czyje to było dziecko? Skąd się tam wzięło? Jakie gesty wykonał Jezus wobec tego dziecka? Gdy patrzę na dzieci, takie jeszcze małe, to da się zauważyć, że gdy tylko zaczynają chodzić niemal od razu biegają. Zwiedzają świat wokół siebie.

Jezus takie dziecko bierze i przyjmuje. Zatrzymuje je przy sobie. Czyni je równym sobie. Utożsamia ze sobą. Pewnie chwilę tam przy Nim postało, ale pasja życia, eksploracja świata pod okiem Ojca poniosła je dalej.

Daj się zatrzymać Jezusowi. On chce mieć Cię blisko siebie. W Ewangelii św. Marka w analogicznej scenie widzimy piękny gest Jezusa: Potem wziął dziecko, postawił je przed nimi i objąwszy je ramionami, rzekł do nich.  (Mk 9,36) Daj się przytulić Jezusowi. Jego Ramiona obejmują cały świat i Ciebie.