I zwróciwszy się do uczniów swoich powiedział: Szczęśliwe oczy widzące te, które widzicie. (Łk 10,23)

Καὶ στραφεὶς πρὸς τοὺς μαθητὰς κατʼ ἰδίαν εἶπεν· μακάριοι οἱ ὀφθαλμοὶ οἱ βλέποντες ἃ βλέπετε.

Et conversus ad discipulos suos, dixit: Beati oculi, qui vident quæ vos videtis.

Jezus w godzinie swojej modlitwy rozszerza swoje spojrzenie i w tym bardzo intymnym momencie jedności z Ojcem nie zapomina o swoich uczniach. Wyraźny gest, który czyni całym swoim ciałem, świadczy o tym, że czyni to także sercem. Jest spójny w tym, co ma w Sobie i tym, co wyraża na zewnątrz. Słowo i gest splatają się w jedno światło objawienia. On zechciał, postanowił, i nas wprowadzić w poznanie Ojca. Zwraca się do każdego z nas, nie odwraca się na pięcie mówiąc, że nic Go nie obchodzi, na co patrzymy i czego, lub kogo, słuchamy.