Znajdował się tam pewien człowiek, który już od lat trzydziestu ośmiu cierpiał na swoją chorobę. (J 5,5)
ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ.
erat autem quidam homo ibi triginta et octo annos habens in infirmitate sua.
άσθένεια [astheneia] – brak siły, słabość, niemoc.
Jezus dostrzega człowieka, który od 38 lat stara się o własne uzdrowienie. Widzi tego, który chce pozbyć się swojej niemocy fizycznej i duchowej. Widzi człowieka, który utknął w miejscu. Widzi tego, który nie liczy na pomoc innych ludzi. Widzi słabego, który traci wiarę w to, że kiedyś odzyska zdolność czynienia wielkich rzeczy… widzi jego… widzi mnie…
Widzi, jak próbuję sama znaleźć sposób na własne uzdrowienie. Widzi, jak zaczynam wątpić, czy kiedyś coś się zmieni. Widzi i podchodzi, aby mi powiedzieć “wstań (…) i chodź” i dodać “Nie grasz już więcej, aby ci się coś gorszego nie przydarzyło”.
Panie, ulecz mnie z moich słabości i naucz mnie zawsze ufać Tobie…
