Tak i wy więc teraz smutek macie, ponownie zaś zobaczę was i rozraduje się wasze serce, i radości waszej nikt nie zabierze od was. (J 16,22)
καὶ ὑμεῖς οὖν νῦν μὲν λύπην ἔχετε· πάλιν δὲ ὄψομαι ὑμᾶς, καὶ χαρήσεται ὑμῶν ἡ καρδία, καὶ τὴν χαρὰν ὑμῶν οὐδεὶς αἴρει ἀφʼ ὑμῶν.
et vos igitur nunc quidem tristitiam habetis iterum autem videbo vos et gaudebit cor vestrum et gaudium vestrum nemo tollit a vobis.
Wybrany czasownik należy do szerokiej panoramy oznaczającej widzenie, patrzenie, dostrzeganie, przypatrywanie się, wejrzenie. Ewangelia św. Jana pod tym względem jest bardzo bogata, począwszy od Prologu, gdzie czytamy: “Oglądaliśmy Jego chwałę…”. Zaraz potem przenikliwy wzrok Jana Chrzciciela wypatruje Baranka. Następnie wymiana spojrzeń między Jezusem i pierwszymi uczniami kończy się obietnicą: “zobaczysz więcej niż to”. Warto w tym kluczu przeczytać cały pierwszy rozdział Ewangelii św. Jana.
Dziś czytamy, że źródłem naszej radości będzie to, że Pan znowu nas zobaczy. Jego spojrzenie na nowo nas wezwie, potwierdzi, że należymy do Niego, że nas poprowadzi przez meandry niepokoju i smutku ku radości bycia jedno z Nim i Ojcem. Jego oczy wypatrują nas wtedy, gdy się oddalamy i wracamy, jak syn marnotrawny, dostrzegają naszą biedę i samotność, jak wtedy na brzegu Jeziora Galilejskiego, gdy się ulitował, wzruszył nad “porzuconymi owcami”. Jego oczy są pełne radości, gdy patrzą na nas, i dostrzegają każde dobro i piękno ukryte przed innymi. Nikt w taki sposób nie patrzy jak Ten, którego oczy są jak “płomień ognia” (zob. Ap 1, 14).
