Podobne jest Królestwo Niebios do skarbu ukrytego w roli, który znalazłszy człowiek ukrył, i z radością swoją odszedł i sprzedał wszystko, ile miał, i kupił rolę tę. (Mt 13,44)

Ὁμοία ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν θησαυρῷ κεκρυμμένῳ ἐν τῷ ἀγρῷ, ὃν εὑρὼν ἄνθρωπος ἔκρυψεν, καὶἀπὸ τῆς χαρᾶς αὐτοῦ ὑπάγει καὶ πωλεῖ oπάντα ὅσα ἔχει καὶ ἀγοράζει τὸν ἀγρὸν ἐκεῖνον. 

simile est regnum caelorum thesauro abscondito in agro quem qui invenit homo abscondit et prae gaudio illius vadit et vendit universa quae habet et emit agrum illum.

Królestwo ukryte przed “mądrymi i roztropnymi” odsłania się tym, którzy mają pasję szukania Boga. Pasję postawienia wszystkiego na jedną szalę. Sprzedania wszystkiego, co wydawało się mieć jakąś wartość. Sprawy Boże nie dzieją się za witryną naoczności. A gdyby jeszcze raz sobie przypomnieć, że Królestwo Boże pośród nas jest, o ileż więcej mielibyśmy uważności na Boga ukrytego.

Wtedy opuścił tłum i wszedł do domostwa. I przyszli do Niego uczniowie Jego mówiąc: Wyjaśnij nam przypowieść o kąkolu polnym. (Mt 13,36)

Τότε ἀφεὶς τοὺς ὄχλους ἦλθεν εἰς τὴν οἰκίαν. καὶ προσῆλθον αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦλέγοντες· διασάφησον ἡμῖν τὴν παραβολὴν τῶν ζιζανίων τοῦ ἀγροῦ. 

tunc dimissis turbis venit in domum et accesserunt ad eum discipuli eius dicentes dissere nobis parabolam zizaniorum agri.

Wyjaśnieniem każdego słowa w Piśmie Świętym jest sam Jezus Chrystus. On swoim światłem, prawdą, obecnością nadaje każdemu słowu wieczne znaczenie. On jest Prawdomównym Egzegetą, gdyż świadczy o Nim sam Ojciec. Twoje Słowo jest lampą na mojej ścieżce.

Każdy, kto żyjący i wierzący we Mnie nie, nie umrze na wiek. Wierzysz w to? (J 11,26)

καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα. πιστεύεις τοῦτο;

et omnis qui vivit et credit in me, non morietur in æternum. Credis hoc?

Marta przechodzi drogę od swojej wiedzy do wiary. Sama doznaje powstania z martwych, gdyż wyznaje wiarę. W Ewangelii św. Jana nie występuje słowo “wiara”. Zawsze jest aktem, potrzebuje zaangażowania w Osobę Jezusa. Życie jako dar płynie przez środek tego aktu wiary, który nie neguje wiedzy, ale ją wchłania i porywa we własny nurt.

I ja wam mówię: proście i będzie dane wam, szukajcie a znajdziecie, kołaczcie i będzie otwarte wam. (Łk 11,9)

κἀγὼ ὑμῖν λέγω, αἰτεῖτε καὶ δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε καὶ εὑρήσετε, κρούετε καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν.

et ego vobis dico petite et dabitur vobis quaerite et invenietis pulsate et aperietur vobis.

Słuchając tego kołatania, które rozlega się w Nowym Testamencie, nie trudno odkryć, że nawzajem się do siebie stukamy do drzwi – my do bram Nieba, Jezus do drzwi naszego serca. Kto pierwszy usłyszy? Kto pierwszy otworzy? Bywa, że z tego kołatania bolą kolana, słono smakują łzy. A Duch Święty przychodzi cicho, wzmacnia szept, tak że staje się jak głos wielu wód.