Ks. Kazimierz Stasiak

Podobne jest Królestwo Niebios do skarbu ukrytego w roli, który znalazłszy człowiek ukrył, i z radością swoją odszedł i sprzedał wszystko, ile miał, i kupił rolę tę. (Mt 13,44)

Ὁμοία ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν θησαυρῷ κεκρυμμένῳ ἐν τῷ ἀγρῷ, ὃν εὑρὼν ἄνθρωπος ἔκρυψεν, καὶἀπὸ τῆς χαρᾶς αὐτοῦ ὑπάγει καὶ πωλεῖ oπάντα ὅσα ἔχει καὶ ἀγοράζει τὸν ἀγρὸν ἐκεῖνον. 

simile est regnum caelorum thesauro abscondito in agro quem qui invenit homo abscondit et prae gaudio illius vadit et vendit universa quae habet et emit agrum illum.

Królestwo ukryte przed “mądrymi i roztropnymi” odsłania się tym, którzy mają pasję szukania Boga. Pasję postawienia wszystkiego na jedną szalę. Sprzedania wszystkiego, co wydawało się mieć jakąś wartość. Sprawy Boże nie dzieją się za witryną naoczności. A gdyby jeszcze raz sobie przypomnieć, że Królestwo Boże pośród nas jest, o ileż więcej mielibyśmy uważności na Boga ukrytego.

Wtedy opuścił tłum i wszedł do domostwa. I przyszli do Niego uczniowie Jego mówiąc: Wyjaśnij nam przypowieść o kąkolu polnym. (Mt 13,36)

Τότε ἀφεὶς τοὺς ὄχλους ἦλθεν εἰς τὴν οἰκίαν. καὶ προσῆλθον αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦλέγοντες· διασάφησον ἡμῖν τὴν παραβολὴν τῶν ζιζανίων τοῦ ἀγροῦ. 

tunc dimissis turbis venit in domum et accesserunt ad eum discipuli eius dicentes dissere nobis parabolam zizaniorum agri.

Wyjaśnieniem każdego słowa w Piśmie Świętym jest sam Jezus Chrystus. On swoim światłem, prawdą, obecnością nadaje każdemu słowu wieczne znaczenie. On jest Prawdomównym Egzegetą, gdyż świadczy o Nim sam Ojciec. Twoje Słowo jest lampą na mojej ścieżce.

Każdy, kto żyjący i wierzący we Mnie nie, nie umrze na wiek. Wierzysz w to? (J 11,26)

καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα. πιστεύεις τοῦτο;

et omnis qui vivit et credit in me, non morietur in æternum. Credis hoc?

Marta przechodzi drogę od swojej wiedzy do wiary. Sama doznaje powstania z martwych, gdyż wyznaje wiarę. W Ewangelii św. Jana nie występuje słowo “wiara”. Zawsze jest aktem, potrzebuje zaangażowania w Osobę Jezusa. Życie jako dar płynie przez środek tego aktu wiary, który nie neguje wiedzy, ale ją wchłania i porywa we własny nurt.

I ja wam mówię: proście i będzie dane wam, szukajcie a znajdziecie, kołaczcie i będzie otwarte wam. (Łk 11,9)

κἀγὼ ὑμῖν λέγω, αἰτεῖτε καὶ δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε καὶ εὑρήσετε, κρούετε καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν.

et ego vobis dico petite et dabitur vobis quaerite et invenietis pulsate et aperietur vobis.

Słuchając tego kołatania, które rozlega się w Nowym Testamencie, nie trudno odkryć, że nawzajem się do siebie stukamy do drzwi – my do bram Nieba, Jezus do drzwi naszego serca. Kto pierwszy usłyszy? Kto pierwszy otworzy? Bywa, że z tego kołatania bolą kolana, słono smakują łzy. A Duch Święty przychodzi cicho, wzmacnia szept, tak że staje się jak głos wielu wód.

Gdy zaś zrodziło zboże i owoc uczyniło, wtedy ukazał się i kąkol. (Mt 13,26)

ὅτε δὲ ἐβλάστησεν ὁ χόρτος καὶ καρπὸν ἐποίησεν, τότε ἐφάνη καὶ τὰ ζιζάνια.

cum autem crevisset herba et fructum fecisset tunc apparuerunt et zizania.

Jak bardzo jest nam bliskie to pojawianie się obojga, i zboża, i chwastu. Ciągle jesteśmy zaskoczeni i nie nauczyliśmy się, że trzeba być przygotowanym na pojawienie się kąkolu w szlachetnym ziarnie. Bóg dokonuje sądu tzn. oddziela jedne od drugiego, gdy pora przychodzi. Realizm spojrzenia na naszą kondycję zakłada możliwość fałszywego nasienia. Do pewnego momentu kąkol świetnie udaje prawdziwe zboże. Potrzeba przenikliwego wzroku, aby odróżniać. Zboża (z Boga) zawsze jest więcej.

Rozsądziwszy zaś Jezus powiedział: Nie wiecie, co prosicie. Możecie pić kielich, który Ja mam pić? Mówią Mu, możemy. (Mt 20,22)

ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε. δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ μέλλω πίνειν; λέγουσιν αὐτῷ· δυνάμεθα. 

respondens autem Iesus dixit nescitis quid petatis potestis bibere calicem quem ego bibiturus sum dicunt ei possumus.

Jakub i Jan nie wiedzieli jeszcze, czym będzie ten kielich. My już wiemy i poznajemy przez miłość, jest on współuczestnictwem w życiu, męce, śmierci i zmartwychwstaniu Pana Jezusa. Nie jest więc tylko słodki i przyjemny. Być po prawej i lewej stronie Jezusa przywołuje z jednej strony Wieczernik, z drugiej Golgotę, ale ostatecznie tron Chwały. Z jakiego kielicha dziś daje Ci Pan pić?

W owym dniu wyszedłszy Jezus z domostwa siedział nad jeziorem. (Mt 13,1)

Ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἐξελθὼν ὁ Ἰησοῦς τῆς οἰκίας ἐκάθητο παρὰ τὴν θάλασσαν.

in illo die exiens Iesus de domo sedebat secus mare.

Scena wygląda na początek wakacji. Jezus siedzi już jakiś czas nad jeziorem. Z jednej strony fale, uciszone kiedyś Jego słowem, z drugiej fale ludzkich serc – spragnione Słowa. Jest w Nim jakiś wszechogarniający pokój. Tak jak ciche jest pole, na które rzuca się ziarno, tak ucisza się gleba serca, by przyjąć Drogocenne Ziarno Ewangelii.

Każdą latorośl we Mnie nie niosącą owocu odcina, i każdą owoc niosącą oczyszcza, aby owoc obfity niosła. (J 15,2)

πᾶν κλῆμα ἐν ἐμοὶ μὴ φέρον καρπὸν αἴρει αὐτό, καὶ πᾶν τὸ καρπὸν φέρον καθαίρει αὐτὸ ἵνα καρπὸν πλείονα φέρῃ.

omnem palmitem in me non ferentem fructum tollet eum et omnem qui fert fructum purgabit eum ut fructum plus adferat.

Wybrane słowo pochodzi od przymiotnika καθαρός [katharos], oznaczającego oczyszczony przez ogień, bez skazy, wolny od zepsutych pragnień, od grzechu i winy. Oczyszczenie, które zapowiada Pan Jezus, nie jest już rytualnym zabiegiem. To, co czyni Ręka Ojca dosięga serca. Ona uwalnia od zniewolenia, od pozorów, od lęków, które nie pozwalają rozwijać się miłości. Robi to delikatnie, ale z mocą. Celem jest większa miłość w sercu ucznia. Miłość może być oczyszczona przez większą miłość. Niesie cię Ręka kochającego Ojca. Podtrzymuje cię Ręka umiłowanego Syna.

Mówi jej Jezus: Kobieto, czemu płaczesz? Kogo szukasz? Wydawało się jej, że to jest ogrodnik i mówi Mu: Panie, jeśli Ty go wziąłeś, powiedz mi, gdzie położyłeś, a ja Go zabiorę. (J 20,15)

λέγει αὐτῇ Ἰησοῦς· γύναι, τί κλαίεις; τίνα ζητεῖς; ἐκείνη δοκοῦσα ὅτι ὁ κηπουρός ἐστιν λέγει αὐτῷ· κύριε, εἰ σὺἐβάστασας αὐτόν, εἰπέ μοι ποῦ ἔθηκας αὐτόν, κἀγὼ αὐτὸν ἀρῶ.

dicit ei Iesus mulier quid ploras quem quaeris illa existimans quia hortulanus esset dicit ei domine si tu sustulisti eum dicito mihi ubi posuisti eum et ego eum tollam.

Jezus Zmartwychwstały jest Nowym Adamem. Pierwszy Adam uprawiał ogród w Eden. Tu jest Ogrodnik, który wprowadza do ogrodu rajskiego. Wstępuje do Ojca i nas ze sobą chce zabrać, abyśmy i my byli tam, gdzie On jest.

W zaś wyruszaniu ich wszedł do wioski jakiejś. Kobieta zaś jakaś, imieniem Marta, podjęła Go. (Łk 10,38)

Ἐν δὲ τῷ πορεύεσθαι αὐτοὺς αὐτὸς εἰσῆλθεν εἰς κώμην τινά· γυνὴ δέ τις ὀνόματι Μάρθα ὑπεδέξατο αὐτόν.

factum est autem dum irent et ipse intravit in quoddam castellum et mulier quaedam Martha nomine excepit illum in domum suam.

Dom Marty staje się miejscem spotkania dwóch dynamizmów życia chrześcijańskiego: życie aktywne i życie kontemplacyjne. Pan Jezus chce być przyjęty do jednego i drugiego. On może oba te nurty połączyć w jedno. Potrzeba tylko Jednego. Podejmij dziś gościnnie Pana w twoim domu, bo i On uczynił nas domownikami Boga.

Trzciny skruszonej nie złamie i knotka dymiącego nie zgasi, aż wprowadzi do zwycięstwa sąd. (Mt 12,20)

κάλαμον συντετριμμένον οὐ κατεάξει καὶ λίνον τυφόμενον οὐ σβέσει, ἕως ἂν ἐκβάλῃ εἰς νῖκος τὴν κρίσιν.

harundinem quassatam non confringet et linum fumigans non extinguet donec eiciat ad victoriam iudicium.

Hebrajski odpowiednik greckiego κάλαμος to קָנֶה [kaneh] – trzcina jako miara długości, łodyga, kość ramienia, staw barkowy, szalka wagi, kij mierniczy. Stąd pochodzi nazwa miejscowości w Galilei – Kana. Być może nawiązuje do pola trzcin w pobliżu tego miasteczka.

Czasem Kościół wygląda jak pola nadłamanych trzcin, chwiejących się na wietrze historii, walki, grzechu, słabości, skandali. Pośród nich przechadza się z właściwą Sobie uważnością Umiłowany Syn, tak bardzo do nas podobny, z wyjątkiem grzechu. Ubrali Go kiedyś w purpurę, bili trzciną po głowie, dali Mu trzcinę jako berło. Podali Mu ocet na trzcinie. Tak bardzo do nas podobny, ale nie w przemocy, lecz w ranach.

On (Jezus) powiedział im: Nie czytaliście, co uczynił Dawid, gdy był głodny i ci, którzy z nim. (Mt 12,3)

ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· οὐκ ἀνέγνωτε τί ἐποίησεν Δαυὶδ ὅτε ἐπείνασεν καὶ οἱ μετʼ αὐτοῦ.

at ille dixit eis non legistis quid fecerit David quando esuriit et qui cum eo erant.

Głody duchowe nie wzmagają się, gdy o nich zapominamy, gdy ich nie karmimy. Nie są jak fizyczne łaknienia chleba. One działają odwrotnie. Im bardziej karmimy się Chlebem Życia, tym bardziej pragniemy Nim żyć. To dlatego Pan Jezus mówił, że kto we Mnie wierzy, nigdy łaknąć nie będzie, gdyż ten głód natychmiast jest zaspokojony. Jakby nie zdąża urosnąć.

Przyjdźcie do Mnie wszyscy utrudzeni i obciążeni i Ja (dam) wytchnienie wam. (Mt 11,28)

Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς.

venite ad me omnes qui laboratis et onerati estis et ego reficiam vos.

Ten, który sam znał trud drogi, gdy siedział przy studni, Ten, który natrudził się w przygotowaniu żniwa, zaprasza, by odpocząć w Nim. Od czasu wyjścia z Raju człowiek ciągle jest w utrudzeniu niepowodzeniem, przegraną, bezowocnością. Pan Jezus to zna z autopsji. Dlatego zaprasza, aby nieco odpocząć. Ewangeliczne wakacje.

W tej chwili rozsądziwszy (w sobie) Jezus powiedział: Wysławiam Cię, Ojcze, Panie Nieba i ziemi, że zakryłeś te (sprawy, zamiary, słowa, rzeczy) przed mądrymi i roztropnymi i odsłoniłeś je małoletnim. (Mt 11,25)

Ἐν ἐκείνῳ τῷ καιρῷ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· ἐξομολογοῦμαί σοι, πάτερ, κύριε τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ὅτι ἔκρυψας ταῦτα ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις.

in illo tempore respondens Iesus dixit confiteor tibi Pater Domine caeli et terrae quia abscondisti haec a sapientibus et prudentibus et revelasti ea parvulis.

Bóg, gdy ukrywa, nie gra z nami w “ciuciubabkę”. Ukrywa, by umysł spokorniał. Czasem mam zapędy, by zapuszczać żurawia tam, gdzie trzeba się głęboko pokłonić. Ci mądrzy i roztropni szybko popadają w samouwielbienie i samozadowolenie z posiadanej władzy, wiedzy. Sekrety Boga są dla tych, którzy nic nie mają, są ubodzy i wszystkiego spodziewają się z Nieba, by mogli żyć na ziemi.