Lecz on po wyjściu zaczął wiele opowiadać i rozgłaszać to, co zaszło, tak że Jezus nie mógł już jawnie wejść do miasta, lecz przebywał w miejscach pustynnych. A ludzie zewsząd schodzili się do Niego. (Mk 1,45)
ὁ δὲ ἐξελθὼν ἤρξατο κηρύσσειν πολλὰ καὶ διαφημίζειν τὸν λόγον ὥστε μηκέτι αὐτὸν δύνασθαι φανερῶς εἰς πόλιν εἰσελθεῖν ἀλλ᾽ ἔξω ἐπ᾽ ἐρήμοις τόποις ἦν καὶ ἤρχοντο πρὸς αὐτὸν πάντοθεν.
Pod koniec dzisiejszej perykopy jesteśmy świadkami jak Jezus “wychodzi na miejsca pustynne” (ἀλλὰ ἔξω ἐπ’ ἐρήμοις τόποις ἦν). Miejsce pustynne (ἐρήμος) z czasem przeszło do języka kościelnego jako oznaczenie miejsca przebywania mnichów -pustelników. O ile św. Paweł, czy św. Antoni, wychodzili na egipską pustynię, by zmierzyć się ze złem i poznawać siebie spotykając Boga, to Chrystus jest Tym, Który ożywia każdą przestrzeń. Tam gdzie jest On, tam powstaje życie, bo Zbawiciel jest Życiem. Ludzie zewsząd (πάντοθεν) przychodzili, aby mieć swój udział w Jego obecności. Kiedy wychodzimy na jałowe miejsca naszego życia – przestrzenie porażki i samotności, dobrze jest pamiętać, że tam już oczekuje Ten, Który uświęca nawet taki stan rzeczy. Ważne, by pozwolić tam być Jezusowi.
