Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, to o ileż bardziej Ojciec wasz, który jest w niebie, da to, co dobre, tym, którzy Go proszą. (Mt 7,11)
εἰ οὖν ὑμεῖς πονηροὶ ὄντες οἴδατε δόματα ἀγαθὰ διδόναι τοῖς τέκνοις ὑμῶν πόσῳ μᾶλλον ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς δώσει ἀγαθὰ τοῖς αἰτοῦσιν αὐτόν.
Pan Jezus bez wątpienia potrafi szokować. Słowa wypowiadane przez Niego zawsze niosą ze sobą większy ładunek emocjonalny i większą treść, jako, że jest On przecież doskonałym znawcą ludzkiej natury. Dziś możemy pokusić się o stwierdzenie, że jednak św. Mateusz, spisując Ewangelię, dokonał manipulacji lub się przesłyszał. Jak możliwe jest, żeby Bóg powiedział o nas, że jesteśmy źli? Aby dokładniej pojąć słowa Zbawiciela, należy sięgnąć do znaczenia wyrazu πονηρός. Pochodzi on bowiem od greckiego πόνος, które znaczy cierpienie. Człowiek zatem w oczach Bożych nie jest istotną złą do szpiku kości (tu bardziej pasuje słowo κακός), ale raczej kimś zdolnym do zadawania cierpienia. To, że Pan Jezus nam objawia prawdę o nas samych, także te trudną, jest niezwykłym błogosławieństwem. Jak ujął to abp Fulton Sheen: Każdy człowiek staję się silniejszy, jeśli dowie się najgorszej rzeczy o samym sobie i jeśli jego postępowanie będzie uwzględniało tę wiedzę.
