W czasie wieczerzy, gdy diabeł już nakłonił serce Judasza Iskarioty, syna Szymona, aby Go wydał. (J 13,2)

καὶ δείπνου γινομένου, τοῦ διαβόλου ἤδη βεβληκότος εἰς τὴν καρδίαν ἵνα παραδοῖ αὐτὸν Ἰούδας Σίμωνος Ἰσκαριώτου.

Zapewne wiele z nas kojarzy czeski serial “Arabela”. Jednym z pomocników głównego antagonisty Rumburaka, był Blekota. Nie wiem, skąd scenarzysta czerpał pomysł do imienia postaci, ale w kontekście dzisiejszej Ewangelii może nam posłużyć jako swoista mnemotechnika. Drugi werset trzynastego rozdziału jest tłumaczony na różne sposoby, a jego oryginał wygląda następująco: καὶ δείπνου γινομένου, τοῦ διαβόλου ἤδη βεβληκότος εἰς τὴν καρδίαν ἵνα παραδοῖ αὐτὸν Ἰούδας Σίμωνος Ἰσκαριώτου. βεβληκότος ma swoje źródło w słowie βάλλω, które oznacza rzucać. Zatem dosłowne znaczenie tego zdania jest takie, że diabeł wrzucił w serce Judasza to, by zdradził Jezusa. Skoro diabeł nakłonił Apostoła do zdrady, to i my musimy uważać na to, kto i co wrzuca nam do naszego serca. Warto zatem sięgać po tarczę wiary, aby móc się bronić przed atakami złego, który ciągle chce zatruć nasze serce przeciw Miłości Nieskończonej.